Skriva til summarsendingina Kon Tiki hjá Birgir Kruse í Útvarpinum
Ein fløska liggur og rurar aftur og fram í taranum. Hon er brúngrøn, helst ein gomul heitvínsfløska av tjúkkum glasi við stavum stoyptum inn í sjálvt glasið.
“Averio” stendur undir botninum, kanska er tað har fløskan var stoypt. “1868” stendur í einum rundingi á hálsinum, men helst er tað ikki aldurin á fløskuni, bert á vínslagnum.
Proppurin er forseglaður, væl forseglaður og heldur tú fløskuna upp móti sólarljósinum, sæst, at inn í liggur okkurt; – ein fløskupostur, hvat annars?
Bràtur tú forseglingina og tekur pappírsrulluna úr, sært tú fyrst hetta:
– Letur tú restina av rulluni upp, so hevur tú eina ábyrd.
Innan í er aftur ein rulla, og á henni stendur:
– Um tú lesur hetta, so hevur tú bundið teg til at senda hendan fløskupostin víðari. Tú skalt skriva tað niður á pappír, sum liggur tær mest á hjarta, tað sum hevur stórstan tàdning í tínum lívið, eitt ynski, eini boð, eitt herróp, ein bøn, ella okkurt annað. Síðani skalt tú leggja tað í fløskuna aftur saman við øllum hinum, forsegla proppin og blakað fløskuna í aftur havið.
Enn eru ongi onnur pappír í fløskuni, men hon verður funnin av eini ungari ásstikinari gentu, og boðini hon leggur í, eru eitt brennandi ynski, hvat annað kundi tú ímynda tær? Tað hálvgun ràkur av fløskuni, tá gentan fer út á yksta sker og blakar hana út á streymasjógv, og sendir ein sleingimuss aftaná henni.
Fløskan fer hoppandi gjøgnum streymasjógvin langt út á tað opna, kalda havið, tað djúpa, stormfulla, myrkagrønbláa Altantshavið, og ikki fyrr enn fleiri mánaðir seinni, kemur hon aftur upp í mannahendur. Ein fiskimaður fær hana í gørnini, og helst eru boðini hann leggur í eitt sindur meira materialistisk, ella mistaki eg meg?
Hvussu er og ikki, so blakar hann ikki fløskuna útíaftur, fyrr enn hann er komin inn í Miðarahavið, tað heita, turkislitta, silvurglitrandi Miðarahavið, har delfinirnar leika og sólin ikki heldur frí.
Fløskan rekur uppá eina pinkalítla oydna strond av hvítum sandi, og har verður hon funnin fleiri dagar seinni av einum einabúgva, sum tey seinastu 20 árini hevur livað avbyrgdur frá umheiminum í eini smáttu upp á fjallinum. Júst hendan dagin er hann farin oman í sjóðarmálan, at finna sær onkur leskilig skeljadjór til matna.
Hann hevur ikki pappír og skriviamboð upp á sær, so long tíð gongur, áðrenn hann aftur blakar fløskuna á hav, við eini sera vælumhugsaðari bøn.
ê hesum heita turkislitta vatninum siglir hon leingi, verður funnin av svimjarum og sjómonnum ella bara fólkum, ið ganga í sjóarmálanum, og øll leggja tey ein lítlan lepa í fløskuna, forsegla hana og blaka hana útíaftur. Har eru herróp, bønir, boðskapir til mannaættina, boðskapir til einstaklingin, og kanska allarmest ynskir, ynskir um betri lív, um ríðidømi, um vísdóm, um góða ella betri heilsu og øll halda sendararnir, at henda púra vanliga, gamla fløskan onkursvegna kanska fer at uppfylla ynskir teirra.
Inntil hon ein dagin kemur uppí hendurnar á einum tíðindamanni. Hetta eru rættulig forsíðutíðindi: Ein fløskupostu, sum fjølgast við árunum! Hann setur seg niður at skriva eina grein, men legst sjúkur, og fløskan verður gloymd.
Ein dagin kemur gamla omma hansara fram á fløskuna, og lesur, hvat stendur á fyrsta brævinum:
“Um tú lesur hetta, so hevur tú bundið teg til , o.s.fr” Omman er gomul og pátrúgvin, heldur ommusonin vera vorðnan sjúkan, tí hann ikki hevur gjørt eftir boðunum. Hon skrivar bara “ársaka” á lepan, og gevur soni sínum, sum júst tá skal á handilsferð, fløskuna við sær, og leggur honum eina við, at blakað hana í havið, so skjótt sum til ber.
Sonurin leggur fløskuna í kufferti og gloymir so alt um hana inntil hann staddur á eini oyggj mitt í Kyrrahavinum av tilvild kemur fram á hana aftur. Hann fer oman í fjørðuna, og hirðir hana útí.
Kyrrahavið er óendaliga stórt, óendaliga djúpt, óendaliga marglitt, og als ikki so kyrt, tá saman um kemur, í hvussu so er ikki alla tíðina. Fløska okkara, okkara gjøgnumskygdi boðberi, verður slongdur fyri vág og vind í langsamiligar tíðir. So undarliga tað kann tykjast, so kemur hon sær undan øllum hvøssum korallrivum, og eiheldur verður hon svølgd av nøkrum grúpskum hávi.
Av og á rennur hon seg á okkurt fólk, millum onnur á ein gamlan høvdinga á lítlari oyggj, sum hóast hann ikki dugir at lesa hesar stavir, kortini skilur, hvat hetta snàr seg um. Hann leggur eina mynd tekna á ein toylepa í fløskuna, áðrenn hann sendur hana út aftur til brimgudarnar.
Fløskan flàtur lágt nú, har munnu ikki passa nógv boð í afturat, bert proppurin hoppar undan havnskorpuni.
Spyr ikki, hvussu hetta hendur, men hvussu er og ikki, so endar fløskan aftur í Atlantshavinum, hon rekur móti meginlandinum inn í ein áarmunna, og har finnur eitt lítið barn hana eitt hásummarskvøld.
Tað setur seg á eina lítla træbrúgv og letur upp henda gamla gjarvaksna dàrgripin. Helst ætlar tað, at hetta er eitt skattakort, so sum tað hevur hoyrt um í góðanáttsøgunum, og er tí meira enn eitt sindur vónbrotið, tá tað sær, at hetta bara eru pappír við onkrum skrivaðum uppiá. Tað dugir ikki enn at skyna á bókstavum.
Her er lítið at gera við hesi keðiligu pappír uttan at falda smáar pappírsbátar av teimum og hyggja, hvussu teir ein fyri og annar eftir hvørva inn undir træbrúnna. So fekst í hvussu so er onkur stuttleiki burturúr í kvøld. Toylepan við tí fínu tekningini, stappar tað kortini í lumman saman við teimum blonku steinunum og maðkunum.